Na een jaar wachten was het eindelijk zover: mijn twee neven, 20 en 21 jaar jong, kregen hun visum en kwamen naar Nederland. “Visum? Heb je dat nodig om hier te komen?” Jazeker, zo eenvoudig is dat niet. Toen ze aankwamen, moest ik even een traantje wegpinken – het was zó bijzonder om hen mijn leefomgeving te laten zien en de band met onze kinderen verder te versterken.

“Het is hier koud,” waarschuwde ik ze. Ai, toch onderschat.

“Hala, bisiklet, evet?” Wij spreken in steekwoorden, gebarentaal, en met een hoop gelach. Mijn neven spreken namelijk nul Engels. “Natuurlijk!” antwoordde ik. Mutsen op, de kou trotseren, en gáán. Zo fietsten we naar de viswinkel waar mijn dochter werkt, en langs de voetbalvelden van onze jongste én oudste. Hun gezichten straalden van oor tot oor.

“Maar je hebt toch wel eens gefietst?” vroeg ik.

“Hala, hier heb je echte fietspaden! Alles is zó goed georganiseerd in Nederland. Mensen stoppen zelfs bij een zebrapad!” probeerde hij via Google Translate aan me uit te leggen.

Als ik in Istanbul ben, begrijp ik het contrast meteen: chaos in het verkeer. Als ze daar ooit fietspaden aanleggen, ben je waarschijnlijk sneller dan met de auto.

Het verschil tussen onze leefwerelden – van koud en georganiseerd tot warm en chaotisch – blijft indrukwekkend. Identiteit, transformatie, cultuurverschillen… het voelt elke keer weer als een ontdekkingsreis.

En welk vervoer je ook kiest, je bent altijd onderweg.

Ik vertel met plezier erover in mijn lezingen over de thema’s:  Identiteit, Transformatie en Cultuurverschillen.